Γιάννης Στυλιανού (GR), George Georgiou (UK) | Ομαδική
Επιμέλεια: George Georgiou
Με την υποστήριξη του British Council
Gallery
Γιάννης Στυλιανού
Ο Γιάννης Στυλιανού (1941-1996) γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάστηκε στην οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής υποδημάτων «Αλυσίδα». Στη φωτογραφία υπήρξε ουσιαστικά αυτοδίδακτος και τη χρησιμοποίησε ως εκφραστικό μέσο το διάστημα 1966-1969. Στο σύντομο αυτό διάστημα έκανε τόσο φορμαλιστικές μελέτες όσο και φωτογραφία δρόμου στο ανθρωπιστικό πνεύμα της περιόδου. Το αρχείο του έχει δωρηθεί από την οικογένειά του στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης το οποίο οργάνωσε την αναδρομική του έκθεση το 2002 με τίτλο Γιάννης Στυλιανού: η διαυγής όραση και η ευγενής αντινομία.
George Georgiou (UK)
Ο George Georgiou γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1961. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη φωτογραφία, στο φιλμ και στο βίντεο στο Πολυτεχνείο του Κεντρικού Λονδίνου (Πανεπιστήμιο του Γουέστμινστερ) το 1987. Το 1999 εντάχθηκε στην εταιρεία Panos Pictures στο Λονδίνο και ξεκίνησε να εργάζεται αποκλειστικά πάνω στα δικά του μακροχρόνια πρότζεκτ. Έχει φωτογραφίσει διεξοδικά στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Ευρώπη και στην Τουρκία, έχοντας ζήσει και δουλέψει σε Σερβία, Ελλάδα και Τουρκία από το 1999 έως το 2009. Η δουλειά του εκείνης της περιόδου, που έχει εκτεθεί διεθνώς πολλές φορές, είχε ως αποτέλεσμα το αναγνωρισμένο βιβλίο Fault Lines/Turkey/East/West (2010), ενώ είχε επίσης περιληφθεί στη σημαντική έκθεση New Photography 2011 του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το βιβλίο του Last Stop με φωτογραφίες από το Λονδίνο κυκλοφόρησε σε αυτοέκδοση το 2015. Έργα του συμπεριλαμβάνονται στις συλλογές πολλών φορέων και ιδιωτικών συλλεκτών, όπως το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και η συλλογή του Έλτον Τζον. Έχει βραβευτεί από το The British Journal of Photography το 2010, δύο φορές από το World Press Photo (2003, 2005) και με το πρώτο βραβείο του Pictures of the Year International το 2004 για το «Istanbul Bombs».
Πληροφορίες
- Διάρκεια: 25/09 – 25/10/2018
- Ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00-14:00 & 18:30-21:00, Τετάρτη, Σάββατο 11:00-14:00
- Εγκαίνια: 25/09/2018, 20:30
- Χώρος: Γκαλερί Ειρμός
Χωρίς γεγονός
Το 1967 ο Γιάννης Στυλιανού φωτογράφισε την παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη. Αγνοώντας επιδεικτικά το επίσημο γεγονός, έστρεψε τον φακό του στην αδημονία του πλήθους, στην επιθυμία των ανθρώπων να αποκτήσουν ορατότητα σκαρφαλώνοντας σε αυτοκίνητα και κολόνες, στην αυθόρμητη ανάμειξη τάξεων και ηλικιών . Ένα μήνα αργότερα ο αυθορμητισμός αυτός πάγωσε όταν την 21η Απριλίου εκδηλώθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Στυλιανού, στο πνεύμα της ανθρωπιστικής φωτογραφίας, εμπλέκουν τον θεατή μέσα από χειρονομίες και εκφράσεις που επιχειρούν να συλλάβουν τον σφυγμό της ημέρας και της εποχής.
Μισόν αιώνα αργότερα, ο George Georgiou φωτογραφίζει παρελάσεις σε διάφορες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών , στη σκιά της προεκλογικής περιόδου Τραμπ, δημιουργώντας τη σειρά έργων με τον τίτλο «In the company of strangers: Americans parade» (2016-2017). Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του κρατούν μια όμοια αυστηρή απόσταση από το γεγονός, εστιάζοντας στην ιδέα της κοινότητας και στις δημογραφικές διαφορές των ΗΠΑ. Η λεπτομερειακή του ματιά μάς προσφέρει ένα στιγμιότυπο μιας σκηνής στη οποία πραγματεύεται με σχολαστικότητα το αστικό τοπίο και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ ατόμου, οικογένειας και της κοινότητας μέσα στην οποία περιέχονται.
Γιατί οι άνθρωποι παρακολουθούν παρελάσεις, τότε και τώρα; Ίσως επιβεβαιώνουν ιστορικά ορόσημα τοπικής ή εθνικής σημασίας. Ίσως επισφραγίζουν μια συνθήκη κοινωνικής πειθαρχίας. Ο αναπόφευκτος συγχρωτισμός αγνώστων γεννά σίγουρα μια αίσθηση συνεκτικότητας, συνύπαρξης παρά την κοινωνική διαστρωμάτωση. Οι παρελάσεις εκλύουν αδρεναλίνη, ως δημόσια σκηνοθετημένη παράσταση που ενισχύει τη μνήμη και ενίοτε κεντρίζει το φρόνημα, προσελκύοντας κυρίως μεσαία και χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα που ζητούν ευκαιρίες να δηλώσουν «παρών» στον δημόσιο χώρο, ειδικά στη νευρωτική εποχή της υπερενισχυμένης ατομικότητας και των μοναχικών πλοηγήσεων στον εικονόκοσμο. Ο Στυλιανού και ο Georgiou δημιουργούν μια πυκνή, πολυεπίπεδη αφήγηση χωρίς ορατό γεγονός, με ακούσιο πρωταγωνιστή τον άνθρωπο της καθημερινότητας. Η σύζευξη του έργου τους υποδεικνύει την αλλαγή βηματισμού στη φωτογραφική προσέγγιση: ο Στυλιανού μοιάζει να πλησιάζει στον ανύποπτο πολίτη όσο επιτρέπει η διακριτικότητά του, o Georgiou υιοθετεί μια αυστηρή απόσταση ασφαλείας, φιλοξενώντας στο ίδιο πλάνο τον υπαινικτικό συσχετισμό των ανθρώπων με τον δημόσιο χώρο που τους περιέχει. Παραδόξως, και οι δυο φανερώνουν πολλά παρότι αναφέρονται σε κάτι που βρίσκεται εκτός κάδρου.
Ηρακλής Παπαϊωάννου