H έκθεση ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ 1985-2018 αναπτύσσεται σε οκτώ θεματικές ενότητες, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους από το 1985 έως το 2018. Θραύσματα εικόνων της πόλης, εικονικές προτομές ηρώων, μυστικές συλλογές, υποθετικά ντοκουμέντα διερευνούν τη σχέση της φωτογραφίας με τη μνήμη, την πραγματικότητα και το φανταστικό. Προσκαλώντας συστηματικά ετερόκλητα στοιχεία και μορφές σε νέους συσχετισμούς, ο Κωστής Αντωνιάδης αναδεικνύει την ιδιότητα της φωτογραφίας να ελίσσεται ανάμεσα σε χρήσεις και νοήματα.

Φθαρμένες εικόνες προσώπων και σωμάτων συνθέτουν το νήμα των αφηγήσεών του. Τη δεκαετία του ’80 εμφανίζονται αρχικά σε διαφημιστικά ταμπλό και στους τοίχους ερειπωμένων κατοικιών της Αθήνας, ενώ λίγα χρόνια αργότερα αναδύονται μέσα από γυάλινες φωτογραφικές πλάκες του 19ου αιώνα και ξεθωριασμένες σελίδες σημειωμάτων. Το 2013, ανανεώνοντας τα φωτογραφικά υλικά και τις μεθόδους επεξεργασίας τους, υιοθετεί νέες προσεγγίσεις· πρόσωπα τυπωμένα σε αιωρούμενες διαφάνειες συσχετίζονται με ήρωες ή ηρωίδες της αρχαίας τραγωδίας, της όπερας και του θεάτρου, ενώ σε άλλη ενότητα, τεμαχισμένα αντρικά και γυναικεία σώματα συνθέτουν νέες μορφές.

Η πιο πρόσφατη εργασία που παρουσιάζεται στην έκθεση αποτελεί συνέχεια των ερωτημάτων που έχουν τεθεί και παλαιότερα από τον Αντωνιάδη για τη σχέση της πραγματικότητας με την απεικόνισή της. Υιοθετώντας τη μορφή φωτογραφικού δοκιμίου, ακολουθεί τις μεταλλάξεις που υφίστανται φωτογραφικά ντοκουμέντα της πορείας των προσφύγων μέχρι την ενσωμάτωσή τους σε μουσειακούς χώρους, καλώντας μας να αναρωτηθούμε τι απομένει εντέλει σε αυτά από την πραγματική ιστορία που αναπαριστούν.

Ιδιαίτερη θέση στο έργο του κατέχουν φωτογραφίες του οικογενειακού του λευκώματος, το οποίο ανασυνθέτει σε μια συνεχώς εξελισσόμενη εγκατάσταση με πόζες ανοίκειες, στιγμιότυπα όπου ο ίδιος διεισδύει ψηφιακά ή σκηνές όπου φαντάσματα της οικογένειας εμφανίζονται στο ύφος πνευματιστικής φωτογραφίας του 19ου αιώνα.

Κάθε θεματική ενότητα αποτελεί μια σύντομη ως επί το πλείστον σπουδή πάνω στην υλική φθορά και στη μνήμη, στην αλήθεια και στο ψέμα, έννοιες που ο Αντωνιάδης φαίνεται να δοκιμάζει στο σώμα της φωτογραφίας με την προειδοποίηση (ή ομολογία) πως στις φωτογραφίες του «οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα ή άλλες εικόνες είναι αναπόφευκτη».

Κωστής Αντωνιάδης