Η έκθεση Capitalist Realism εμπνέεται υπό την ευρεία έννοια από τον όρο που εισήγαγε ο Mark Fisher στο ομώνυμο βιβλίο του. Αν ο μεταμοντερνισμός αποτέλεσε την πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού, όπως ισχυρίστηκε ο Frederic Jameson, ο καπιταλιστικός ρεαλισμός αποτελεί σήμερα την πολιτισμική λογική του δόγματος TINA (There Is No Alternative) –την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της Μάργκαρετ Θάτσερ ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» που αποδείχτηκε το πιο περιληπτικό σλόγκαν για το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Ζώντας σε ένα ατελείωτο «αιώνιο τώρα», δεν φαίνεται πλέον να μπορούμε να φανταστούμε ένα μέλλον που μπορεί να είναι διαφορετικό από το παρόν . Όπως λέει ο ίδιος ο Fisher, «είναι ευκολότερο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού».

Το δεύτερο μέρος της έκθεσης, προσεγγίζει το καπιταλιστικό σύστημα με όρους ιστορικούς, καταγράφοντας ή ανακαλώντας αυταρχικά καθεστώτα του παρελθόντος, και δίνοντας έμφαση σε αντιθέσεις όπως αυτές μεταξύ κέντρου/περιφέρειας, αποικιοκρατών/αποικιοκρατούμενων και ούτω καθεξής. Τα έργα εδώ χρησιμοποιούν το σχήμα της εξάρτησης για να αντιμετωπίσουν το σύστημα, πολλά από αυτά μέσα από την πραγμάτευση της έννοιας του αρχειακού και της σύνδεσής τους με τη δημόσια ιστορία και μνήμη.